Hoe ben ik in het Trail lopen gerold?
Toen ik nog jong was … ok, ik probeer het kort te houden … hebben vele sporten de revue gepasseerd. Badminton, turnen, basket, volley, voetbal, tennis, … muurklimmen, diepzeeduiken, … In tegenstelling tot mijn teamgenote Ineke, was voor mij de 2 uur Lichamelijke Opvoeding op school ‘Heilig’. Later, aan de Unief in Leuven, was het wat rustiger met al dat sporten. Maar ik zat dan wel aan het ‘Sportkot’. Eerste jaar bij LO, nadien bij de Kinesisten. Daar koos ik het laatste jaar natuurlijk voor de optie inspanningsfysiologie. Mijn tofste vak ooit!
Na mijn studies had ik mij voorgenomen om me aan te sluiten bij de Triatlon club van Leuven. Triatlon … dat sprak me wel aan! Die zwembad trainingen … toegegeven, ‘tegeltjes tellen’ was niet meteen mijn ding. Maar het gaf de sport wel een apart karakter. De zwemstart was altijd wel een spektaktel. Dan nog beuken op de fiets en afzien tijdens een afsluitend loopnummer. Net datgene wat ik altijd zocht in een sport. Als ik niet finishte als een ‘afgesmolten frietzak’, dan was het niet mijn ding geweest. Ik vind het nog steeds een mooie, zeer complete sport.
Al gauw bleek dat het langere werk meer aan mij besteed was. Zo kort en op het randje van verzuring … liever niet. Als ik enigszins kan kiezen, laat me dan maar langzaam ‘dood gaan’. Maar bij de lange triatlons zijn trainingsweken van meer dan 20 uur geen onaardigheid. Iets wat ik moeilijk jaren kon blijven trekken. Andere prioriteiten genoten uiteindelijk de bovenhand, zoals simpelweg het gezin en mijn 3 kinderen. Langzamerhand zei ik ook deze sport vaarwel.
“Als ik niet finishte als een ‘afgesmolten frietzak’, dan was het niet mijn ding geweest!”
Toen hield ik het nog op lopen (en heel af en toe fietsen) wat eigenlijk mijn grootste liefde was. Wat mij betreft is dit nog steeds één van de simpelste, puurste vormen van sport. Hooguit een paar ‘loopsloefen’ heb je nodig en je bent vertrokken. Geen iPod voor mij, niks, “just me myself and I”. Af en toe eens een event hier, een marathon daar, allemaal zonder echt een doel.
Op het werk begon ik met collega’s onder de middag te lopen in het Warandepark. Leuke bende met een paar serieuze vedetten tussen (‘snelle mannen’ dus) en ook een volslagen ‘zot’. “Die liep al eens de UTMB” vertelde iemand mij. “UTM-watte??”
Het duurde niet lang en ik stond aan de start van mijn eerste trail. Met dezelfde uitkomst als zoveel anderen. ‘Stikop’ maar verkocht en verknocht aan het traillopen. Ruim 2 jaar later, afgelopen zomer, was mijn eerste 100K ook een feit. De Eiger en wellicht één van de mooiste op mijn verlanglijstje. Die UTMB lijkt nu al minder ‘zottewerk’ en vroeg of laat zal die er ook aan geloven.
Het is ‘oh zo’ verschillend met triatlon. Daar was het competitie van start tot finish en werd er geen woord gesproken tijdens de wedstrijd. Nu beëindig ik de wedstrijd en heb ik steevast enkele nieuwe vrienden. De natuur, de bergen,… die krijg je er gratis bij. Neen, deze sport zeg ik niet meteen vaarwel. Het is een mix van vriendschap, passie en avontuur … en een beetje pure waanzin…
Tot op de trails!
PS … mijn grote doelen voor dit jaar?
Naast enkele Belgische trails is het seizoen vooral gericht op de Ultra Trail van Madeira (eind april) en de TDS te Chamonix (eind augustus). Ik ben alvast voorzien van goed gezelschap dus ‘leute’ verzekerd 🙂